Pico della Mirandola, Giovanni

Disputationes adversus astrologiam divinatricem

Caput XIV.
Confutatio rationum quas de planetarum exaltationibus quidam
astrologi assignavere.

Sed et ista de planetarum altitudinibus vel exaltatio-
nibus opinio, unde emanaverit utque pariter mathematica
quadam occasione huc praecipites ierint admonuit me na-
turalis historiae scriptor ille diligentissimus, cui omnis debet
antiquitas, omnis posteritas, qui alteram a barbarie, a morte
alteram vindicavit. Is igitur, libro secundo pertractans il-
lam quaestionem cur eadem sidera alias altiora alias inferiora
videantur, post alia quaedam ita subicit: «

altera subli-
mitatum causa, quoniam a suo centro absidas altissimas
habent in illis signis, Saturnus Librae parte vigesima, Iupi-
ter Cancri decima quinta, Mars Capricorni vigesima octava,
Sol Arietis decima nona, Venus Piscium vigesima sexta,
Mercurius Virginis decima quinta, Luna Tauri quarta». Haec
ille. Unde facile quisque colligat non tardissimus, aut ita
olim fuisse, aut putatum siderali scientiae tunc vacantibus,
posita sidera in partibus memoratis altissime a centro sua-
rum absidum summoveri, quare et gradus illi sive partes
altitudines planetarum dicebantur. Unde data occasio ge-
nethliacis ut servato altitudinis nomine, quasi tamen non
loci foret altitudo, sed naturae et potestatis, abuterentur.
Neque enim alias dicunt astrologi exaltari planetas, quam
in his partibus, ubi ex vetere astronomia putatos altissime
a suis centris distare eos ostendimus, quamquam illud lecto-
rem scire oporteret, in vulgatis codicibus Plinii mendam in-

pagina successiva »

p. 359 [II, 98]