Ficino, Marsilio

Epistolarum Familiarum Liber I

II

Marsilius Ficinus Bessarioni cardinali s. p. d.

Plato noster cum in Phedro non minus copiose quam subtiliter de pul-
chritudine disputasset, animi pulchritudinem a Deo, quam et sapientiam
et aurum pretiosissimum vocat, postulavit. Aurum hoc a Deo Platoni
tributum Platonico in sinu mundissimo clarissime fulgebat; verbis autem
et litteris licet luculentissimis, intellectu tamen obscurioribus involutum,
evaserat obscurius, et quasi terreno quodam ambitu obsitum eos homines
latebat qui Linceos oculos non haberent. Quocirca nonnulli quondam mi-
nutiores philodoxi exteriori gleba decepti, cum non possent ad intima
penetrare, latentem thesaurum contemnebant. Sed tandem in Plotini primo,
deinde Porphyrii et Iamblici, postremo Procli officinam, aurum illud
deportatum exquisitissimo ignis examine excussis arenis enituit usque adeo,
ut omnem terrarum orbem miro quodam splendore illustraverit. Sed tan-
tis radiis noctue quedam seu bubones, ut videtur, offensi, sacrum illum
Platonis nostri thesaurum non modo spernere, ut quondam nonnulli, sed
etiam (proh nefas!) vituperare ceperunt, quod multo erat priori errore
deterius. Sed tu, Bessario, Academie columen, medicamentum confestim
saluberimum hebetibus et caligantibus oculis adhibuisti, ut iam aurum
illud Platoni divinitus datum non modo defecatum ac mundum sit, sed
tractabile manibus et oculis innoxium.
Hoc vaticinatus aliquando Plato: fore tempus, Dionysio inquit, post
multa secula, quo theologie mysteria exactissima discussione velut igne
aurum purificarentur. Venerunt iam secula illa, Bessario, quibus et Platonis
gaudet numen et nos omnes eius familia summopere letamur.
Libri tui dici non potest quanto cum desiderio atque admiratione ab

pagina successiva »

p. 246