Pontano, Giovanni Gioviano

De magnanimitate

<XXI>
Non esse magnanimi supplicare.

Multo autem minime omnium supplicem se cuiquam fa-
cere aut rogantis personam induere. Ad quod munus si ra-
tio, si necessitas, si maxima aliqua atque honestissima quan-
doque adduxerit causa eum sese nihilominus geret, ut etiam
in rogando, eius appareat animi generositas praestantiaque il-
la magno et excellenti viro digna. Itaque apud Virgilium Ae-
neas tempestate iactatus et partim amissis, partim quas-
satis navibus, his apud Didonem agit:
...

Prohibe infandos a navibus ignes
et

Parce pio generi et propius res aspice nostras.
Quo autem vultu, quoque animo ea diceret, declarant illa:

Quem sese ore ferens, quam forti pectore et armis!
et

Credo equidem, nec vana fides, genus esse deorum.
Degeneres animos timor arguit. Heu quibus ille
Iactatus fatis! quae bella exhausta canebat.

<XXII>
Magnanimi munus non esse accipere aut rogare.

Quando autem eius, qui beneficium accipit, partes sunt,
ut dictum est, omnino inferiores, dantis vero superiores po-
tioresque, idcirco magnanimus male libenter aut accipit ab
aliis aut supplex precatur ac rogat (vult enim nullo modo su-
biici), sed, quod magni esse statuit animi, partes ubique et
habere et gerere superioris eiusque qui aliis praestet. Quocir-
ca studium erit eius alios benefaciendo demerere ac palam

pagina successiva »

p. 28