Valla, Lorenzo

Antidotum in Facium

illis sufficiebat audacia irruentemque arietem, relicto scuto, de-
vitabant; et cum a preside reprehenderentur et plerique anima-
rent aut convicium facerent omniaque cachinnis ac vocibus
streperent, scutum resumebant, sed semper sui similes erant.
Solus Antonius et Moyses, duo iudei, non propter ignaviam,
sed ne infames, ut reor, ex iure civili vocarentur si ad bestias
pugnarent, scutum non attigerunt, et si non deerat qui cavil-
lans hos duos Moysem et Aaron fratres appellaret. Hic
quid me facere convenit, qui preter unum Antonium Monca-
dam essem omnium natu minimus? An hortante preside et se
iureiurando ab eo ludicro cessaturum negante, si per etatem
liceret, aliisque incitantibus, certamen detrectarem et tertius nu-
merarer hebreus? Sumpsi igitur scutum, citius volens quantum-
vis incursum ac casum quam illam contumeliam pati, excepique
impetum belue, quandoquidem ad hoc cogebar, ita strenue ut
me aries loco non moverit. Iterum iubentibus atque hortantibus
omnibus, ita excepi ut subducto ad vehementiam ictus sinistro
crure, pronus in arietem procubuerim ac surgens pre pudore,
inter tibias meas, quas cervicetenus intraverat, herentem per
aversa terga sustulerim resupinatumque proiecerim magis quam
deposuerim. Ideoque Antonius, alludens Terentii verbis,
inquit: '

Idem factitavit Hercules', quia sic ego arietem ut ille
aprum erimanthium sustulissem. Hoc est certamen meum quo
ad bestias pugnavi, quod minus turpe est mihi subisse quam
aut ceteris deseruisse aut accusatori meo refugisse. Et certe
preter reliquos convictores laudavit me sapiens ille vir et gene-
rositatis et facilitatis. Habes nunc, Fatue, fabulam planius a me
veriusque expositam quam a Panormita audisti, quam tu qua-
tuor verbis prestrinxeras.
«

Quem grammatici contemnunt». Ita prorsus, ut Gua-

pagina successiva »

p. 397