Valla, Lorenzo

Antidotum in Facium

me addubitare dico an ille fuerit semper apud reges in aliqua
dignitate, an in opinione, an in benivolentia. Hic non vult fuisse
in opinione et dignitate. Esto sane. Quid in benivolentia? De
hac silentium agit, nimirum confitetur: nam silentium hoc loco
pro confessione est. Et alioquin, si ex tribus (ut dialecticorum
more loquar) disiunctivis una mihi satis est et hec tum constat,
tum ab adversario conceditur, nonne cum partitionem meam
ille reprehendit, sibi ipsi contradicit? Quid, quod vis mihi
fuisse dicendum illum apud reges semper fuisse in voluptate?
O imperitorum imperitissime, in voluptate fuisse sic accipitur
ut in letitia, in gaudio, in delectatione, hoc est quod accepit
letitiam, gaudium, delectationem, voluptatem, que sententia
longe abest ab ea quam sentis: nam prebuisse aliis hunc vo-
luptatem, sive fuisse aliis voluptati dicere volebas. Quid, quod
ais opinionem accipi posse in malam partem? Quod si ita est,
quid ponis in crimine quod illum dixerim fuisse in opinione?
Quid, quod, affectator verborum Ciceronis, inquis '

lo-
quor enim degenere toto', quasi non de genere toto loquaris
dum inquis 'cum nec in dignitate, nec in opinione esse possit
persona scurre'? Credebas te dixisse 'persona Borre'. Quid,
quod non vis ullius esse dignitatis aut opinionis, nisi aut illu-
stris honoris gradu, aut prestanti ingenio doctrina ve preditos,
quasi ceteri ut nobiles, ut probi cives ac graves, ut honestequo-
que mulieres nullius sint dignitatis nulliusque opinionis?
Quid, quod 'aliqua' et 'quedam' pro eodem accipis, ut
sepe alias, cum illud sit particulare, hoc singulare, ut in Elegan-
tiis et Dialecticis latius disseruimus?
«

Quod dicis '

quem reges nullo quamlibet serio negocio
fastidierunt': honesta ratio cur de scurre persona mentionem
in historia regis facere debueris.» Cur non honestissima

pagina successiva »

p. 261