Pico della Mirandola, Giovanni

De hominis dignitate

si rectius consulentes nobis perpetuae pacis securitatem
desideraverimus, aderit illa et vota nostra liberaliter im-
plebit, quippe quae caesa utraque bestia, quasi icta porca,
inviolabile inter carnem et spiritum foedus sanctissimae
pacis sanciet. Sedabit dialectica rationis turbas inter oratio-
num pugnantias et syllogismorum captiones anxie tumul-
tuantis. Sedabit naturalis philosophia opinionis lites et
dissidia, quae inquietam hinc inde animam vexant, distra-
hunt et lacerant. Sed ita sedabit, ut meminisse nos iubeat
esse

naturam iuxta Heraclitum ex bello genitam, ob id ab
Homero contentionem vocitatam; idcirco in ea veram
quietem et solidam pacem se nobis praestare non posse,
esse hoc dominae suae, idest sanctissimae theologiae, munus
et privilegium. Ad illam ipsa et viam monstrabit et comes
ducet, quae procul nos videns properantes: "Venite, incla-
mabit, ad me qui laborastis; venite et ego reficiam vos;
venite ad me et dabo vobis pacem quam mundus et
natura vobis dare non possunt". Tam blande vocati, tam
benigniter invitati, alatis pedibus quasi terrestres Mercurii,
in beatissimae amplexus matris evolantes, optata pace
perfruemur: pace sanctissima, individua copula, unanimi
amicitia, qua omnes animi in una mente, quae est super
omnem mentem, non concordent adeo, sed ineffabili quodam
modo unum penitus evadant. Haec est illa amicitia quam
totius philosophiae finem esse Pythagorici dicunt, haec illa
pax quam facit Deus in excelsis suis, quam angeli in terram
descendentes annuntiarunt hominibus bonae voluntatis, ut
per eam ipsi homines ascendentes in caelum angeli fierent;
hanc pacem amicis, hanc nostro optemus saeculo, optemus
unicuique domui quam ingredimur, optemus animae no-

pagina successiva »

p. 118